Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Να αποχωρήσουν.


 Να αποχωρήσουν.
Εδώ που φτάσαμε είναι η καλύτερη λύση, είναι μια σχετικά «έντιμη» λύση. Αυτή είναι η πρότασή μου για μεγάλη μερίδα των πολιτικών κυρίως των κυβερνητικών κομμάτων. Να αποχωρήσουν, γιατί είναι καλύτερα για την πολιτική ζωή της χώρας, να αποχωρήσουν γιατί είναι καλύτερα και γι’ αυτούς. Ας το θεωρήσουν τέλος εποχής. Εκτός αν θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς αυτούς! Εκτός αν εκτιμούν ότι δεν έχουν καμιά ευθύνη για ό,τι ιστορικό συνέβη στον τόπο μας. Εκτός αν θεωρούν ότι κάποιοι «άλλοι» ευθύνονται. Αλλά τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. Δεν πρόκειται για έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας, αλλά για επικράτηση της μωρίας.

Ας δούμε σε δυο γραμμές τι ακριβώς έκαναν οι δύο τελευταίοι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί μας, οι οποίοι, σημειωτέον, έχουν ένα κοινό στοιχείο: είναι κληρονόμοι του «ονόματός των» και μάλλον ως κληρονόμοι κέρδισαν τις εσωκομματικές και τις εκλογικές μάχες, αφού και εμείς ως λαός υπήρξαμε βεβαίως κληρονόμοι νοοτροπίας. Ο πρώτος χρονικά, αφού κατακεραύνωσε με φραστικούς μύδρους τα μεγάλα συμφέροντα μια μέρα στου «Μπαϊρακτάρη», «κυβέρνησε» σε στυλ «play station», άφησε τη χώρα να πλέει ελεύθερα στους ωκεανούς του νεο-φιλελευθερισμού και κατάφερε να μας βγάλει ουσιαστικά εκτός ευρωζώνης. Και το πιο σπουδαίο δεν το κατάλαβε ή μάλλον το κατάλαβε στο τέλος και παραιτήθηκε (πιο ορθά τον παραίτησε το … Διευθυντήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης).

Ο δεύτερος εμφανίστηκε πολύ “αφελής”. Με τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας, διαλαλούσε ότι «έχουμε λεφτά» και σαν πρωθυπουργός η κύρια φροντίδα του ήταν
πώς θα μαζέψει τα χρήματα των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, ακόμα και των ανέργων. Δηλαδή, αυτά τα λεφτά εννοούσε! Μέχρι που τον παραίτησε και αυτόν το Διευθυντήριο. Δηλαδή και για τους δύο κληρονόμους, για την οικονομική κρίση της Ελλάδας υπεύθυνοι ήταν οι μισθοί, οι συντάξεις, τα ενδεχόμενα επιδόματα ανεργίας και οι ίδιοι οι άνεργοι. Παρένθεση. Υπάρχει και ένας «καινούργιος ηγέτης» – κοπής της δεκαετίας του 1980 -  αυτός δεν είναι κληρονόμος, αυτός μας κληρονόμησε την υπόθεση του ονόματος της Π.Γ.Δ.Μ. και εγκλώβισε τη χώρα, αυτός κρατούσε την αντι – μνημονιακή σημαία μέχρι που του τράβηξε το αυτί πάλι το Διευθυντήριο, αυτός θα κάνει, λέει, «επανεκκίνηση της οικονομίας» σε μια οικονομία που βουλιάζει στην ύφεση, τόσο σοφός… Κλείνει η παρένθεση.

Αλλά δεν ήταν μόνοι τους. Είχαν κυβερνητικά σχήματα, είχαν κομματικά όργανα, είχαν υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη. Έχω μια απορία. Κανένας τους δεν έβλεπε ότι πηγαίνουμε προς οικονομικό βούλιαγμα; Έχω και μια άλλη απορία. Η έννοια του κινδύνου επί του πεδίου που ζούμε πάντα είναι ορατή, έστω και αργά. Ακόμα και το αγρίμι στο δάσος θα αντιληφτεί το κίνδυνο και θα βγάλει κραυγή. Εδώ κανένας δεν είδε τον κίνδυνο – αν υποθέσουμε ότι το γεγονός δεν το προκαλέσαμε εμείς, δηλαδή οι πολιτικοί, αλλά ότι «έπεσε από τον ουρανό» – να ζητήσει, να φωνάξει «βοήθεια», να πει στον κόσμο να φυλαχτεί;

Να αποχωρήσουν. Γιατί δεν αντιλήφθηκαν στοιχειωδώς σε τι συνίσταται η έννοια της πολιτικής. Για τον απλό λόγο ότι δεν κατανόησαν ότι η τέχνη του κυβερνάν στηρίζεται σε δυο τρία ζητήματα: την υπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, τη διασφάλιση μιας στοιχειώδους προοπτικής για το λαό, τη συγκρότηση μιας απλής εθνικής στρατηγικής. Και δεν ασχολήθηκαν με τίποτα απ’ αυτά. Μόνο με το «κοινό συμπόσιο», τη λεηλασία του δημόσιου χρήματος, την υποταγή τους στο μαύρο, στο παράνομο χρήμα της κυρίαρχης στη χώρα μας φοροδιαφυγής. Κανένας δεν θα κατέκρινε τους πολιτικούς γιατί δεν προοδεύουμε πιο πολύ ή πιο γρήγορα. Αλλά το να οδηγήσουν τη χώρα στην παρακμή είναι ακέραια δική τους ευθύνη.

Να αποχωρήσουν. Θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα όλοι; Φυσικά όχι. Τότε ποιοι θα είναι αυτοί; Ξέρουν οι ίδιοι, ο καθένας ξέρει και πολύ καλά μάλιστα. Οι ίδιοι οι πολιτικοί όμως, σχεδόν όλοι (!), λένε το δημοκρατικοφανές «να μας κρίνει ο λαός». Φυσικά και αυτό θα συμβεί, αλλά δεν θα τους κατακρίνει απλά και μόνο. Θα συναντήσουν την οργή και την κατακραυγή. Αλλά μακριά από “ανθρωποφαγίες” και βαρβαρότητες κάθε είδους που απαξιώνουν το νόημα της πολιτικής και συσκοτίζουν τα πραγματικά προβλήματα και τις λύσεις των. Έχουν όμως την αίσθηση ότι μπορούν να πάνε σε συγκεντρώσεις και να μιλήσουν και να υποσχεθούν; Εκτός, αν μιλάνε σε κλειστά ακροατήρια συγγενών και μερικών από την ομάδα: «μαζί τα φάγαμε». Εκτός, αν πιστεύουν ότι θα φύγουμε εμείς από τα κόμματα απογοητευμένοι – αυτό είναι υπαρκτό ούτως ή άλλως – και θα μείνουν αυτοί και η παρέα τους.

Να αποχωρήσουν. Γιατί τα όποια σημάδια υστεροφημίας υπάρξουν θα κριθούν από το αν αποχωρήσουν σιωπηλά και ένοχα… Αλλά η αποχώρησή τους δεν θα είναι και η σωτηρία μας, απλώς είναι μια αναγκαία συνθήκη. Η προοπτική του τόπου σε ό,τι αφορά το καθαρά πολιτικά μέρος θα κριθεί από το αν υπάρξει δημοκρατικός μετασχηματισμός των κομμάτων. Και η πρότασή μου – θα αναλυθεί αργότερα – είναι απλή: Όλοι να συμμετάσχουμε στα κόμματα, να μη χαρίσουμε τα κόμματα – τους βασικούς θεσμούς της δημοκρατίας μας – σε κλειστές ομάδες ή σε μεταλλαγμένους «πολιτικούς» – υπεύθυνους της σημερινής εικόνας της χώρας.

Να αποχωρήσουν. Θα είναι μια ομολογία. Και η ομολογία σε ιστορικές στιγμές που φέρνουν τη χώρα πίσω για πολλές δεκαετίες έχει την αξία της. Με τα «δήθεν» επιχειρήματα και τις αφελείς επινοήσεις απλώς κινδυνεύουν να γελοιοποιηθούν πλήρως. Να αποχωρήσουν. Η πολιτική ζωή της χώρας θα συνεχίσει χωρίς αυτούς για να βρει τα καινούργια της ξέφωτα, για να δημιουργήσει νέες προοπτικές.

Δεν υπάρχουν σχόλια: