Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Πού είναι η αριστερή ΟΛΜΕ;

Του Νίκου Τσούλια
      Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας έχουμε σύμπτωση μιας αριστερής απόχρωσης στη διακυβέρνηση της χώρας και μιας αριστερής πλειοψηφίας στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΜΕ. Και θα περίμενε κανείς, με βάση τις παραδοσιακές αναλύσεις, ότι θα είχαμε ένα σφριγηλό εκπαιδευτικό κίνημα, μια ανθοφορία δημιουργικότητας στη θεσμικό πεδίο της εκπαίδευσης και στην καθημερινή ζωή του σχολείου και ότι θα είχαμε τους εκπαιδευτικούς μαζί με τα συλλογικά τους όργανα να ανοίγουν νέα ζητήματα στη μόρφωση και στη διαπαιδαγώγηση των νέων. Και αντ’ αυτών τι; Το απόλυτο κενό ή μάλλον η αγωνία (…) για καλύτερους παραταξιακούς συσχετισμούς στα Διοικητικά Συμβούλια! Αυτό είναι τελικά το αξιακό μορφωτικό φορτίο και η κοινωνική δυναμική του αριστερού συνδικαλισμού;
      Αλλά μπορεί κάποιος να επικαλεστεί ελαφρυντικά και προφανώς το «μαύρο σκηνικό» των Μνημονίων. Ωστόσο και εδώ υπάρχουν αντενστάσεις. Η κυβερνητική πολιτική των Μνημονίων δεν ήταν και δεν είναι που αναδεικνύει την πλειοψηφική τάση της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στους εκπαιδευτικούς και επομένως μέσα σ’ αυτή τη συγκυρία δεν καλείται η συγκεκριμένη παράταξη να δώσει το εν τοις πράγμασι εκπαιδευτικό της μήνυμα; Όμως μήνυμα δεν υπάρχει. Και πέραν τούτου, τα μεγάλα παιδαγωγικά και εκπαιδευτικά κινήματα της χώρας μας (ρεύματα δημοτικισμού, Εκπαιδευτικός Όμιλος κλπ) δεν αναπτύχθηκαν και δεν θέριεψαν μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές της ελληνικής κοινωνίας; Αλλά τότε τα κινήματα είχαν όραμα και περιεχόμενο, είχαν φωτισμένους παιδαγωγούς, ενώ τώρα δεν έχουμε καμιά μορφωτική πρότασηπαρά μόνο έχουμε τεχνίτες στους μηχανισμούς και στο κομματικό παιχνίδι.
      Επτά στα έντεκα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ ανήκουν
σε αριστερές παρατάξεις και αντί να έχουμε μεγαλύτερη δράση και εντονότερη ζωτικότητα του συνδικαλισμού, έχουμε απόλυτη απραξία και εκκωφαντική αλαλία. Η ΟΛΜΕ – που παραδοσιακά σχολίαζε ακόμα και το πιο δευτερεύον εκπαιδευτικό και πολιτικό ζήτημα – δεν κατάφερε να βγάλει απόφαση (δηλαδή ούτε μια ανακοίνωση…) για καίρια εκπαιδευτικά ζητήματα: για το Σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, για την επιλογή των στελεχών της διοίκησης της εκπαίδευσης και των Διευθυντών και Υποδιευθυντών των σχολείων, για τις ατέλειωτες προεκλογικές αθετήσεις της «λαϊκότροπης κυβέρνησης» προς τους εκπαιδευτικούς, για την αριστεία που απασχόλησε κάθε λογής αρθρογραφία κλπ.
      Η αδρανειακή κατάσταση που έχει «επιβάλλει» η αριστερή πλειοψηφία συνδέεται με ένα γενικότερο περιβάλλον πλήρους καθήλωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι εκλογικές διαδικασίες για το Συνέδριο της Ομοσπονδίας που γίνεται αυτή την περίοδο πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες από τους εκπαιδευτικούς και η συσπείρωσή τους είναι ακόμα πιο μικρή σε σχέση με το παρελθόν. Δηλαδή η ποσοστιαία αύξηση των αριστερών παρατάξεων προκύπτει από τη μείωση συμμετοχής των εκπαιδευτικών και αυτό από μόνο του συνιστά μια απολύτως συντηρητική εξέλιξη. Για να είμαστε πιο σαφείς πρέπει να αναφέρουμε ότι είναι τρεις οι αριστερές παρατάξεις στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, η παράταξη των «Παρεμβάσεων» (αριστεριστές) και το ΠΑΜΕ. Οι δύο πρώτες παρατάξεις έχουν ώσμωση μεταξύ τους: κατά καιρούς κοινή εκλογική κάθοδο, συμφωνία σε εκπαιδευτικά ζητήματα, ενώ σε πολιτικό επίπεδο οι ψηφοφόροι των «Παρεμβάσεων» είναι κυρίως ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ!
      Και τελικά τι εκπαιδευτικό και τι συνδικαλιστικό αποτέλεσμα βγαίνει από αυτή τη σύνθεση; Απολύτως τίποτα. Γιατί οι συνεργαζόμενες παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και των «Παρεμβάσεων» δεν κομίζουν καμιά εκπαιδευτική πρόταση. Είναι ζυμωμένες με νοοτροπία στείρας διεκδίκησης χρόνων και χρόνων αλλά και με δημαγωγία δήθεν μεγαλεπήβολων στόχων. Είναι καμωμένες μεσυνδικαλισμό της άρνησης και οι θέσεις τους ξεκινάνε με το «όχι σ’ αυτό και σ’ εκείνο» και τελειώνουν πάλι με το ίδιο «όχι». Πώς να αλλάξει η ελλειμματική καταστατική τους δόμηση; Το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: Υπήρχε ποτέ τέτοια απραξία της ΟΛΜΕ κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης; Οι αριστερές παρατάξεις έχουν γεννηθεί και αναπτυχθεί με βάση το εξής σκηνικό δράσης: της αντιπαράθεσης σε κυβερνητική πολιτική αντίπαλου κόμματος θεωρώντας αυτή την αντιπαράθεση ως τον πυρήνα της κατ’ αυτές «ταξικής πάλης»! Και τώρα προς τα πού θα στρέφεται η ταξική πάλη; Βρίσκονται τελικά σε φάση βαθιάς αντινομίας, αλλά μπορεί αυτή η αντινομία να καθηλώνει το συνδικαλιστικό κίνημα;
      Υπάρχει και κάτι περισσότερο αρνητικό. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ – που κατηγορούσε χρόνια και χρόνια άλλες παρατάξεις για κυβερνητικό συνδικαλισμό – όχι μόνο επιδίδεται σ’ αυτόν με θαυμαστή αφοσίωση, αλλά έτι περαιτέρω θεωρεί την προαγωγή των πολιτικών στόχων της αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ως βασικό της μέλημα! Και όλα αυτά όταν η εν λόγω συγκυβέρνηση ψήφισε το υπάρχον Μνημόνιο με την παράτασή του στις 20 Φεβρουαρίου 2015, που αντί να μας σώσει από τους «Γερμανοτσολιάδες» των Μνημονίων, έχει φέρει τη χώρα σε αδιέξοδο επιλογής: ή νέο Μνημόνιο ή έξοδο από την Ευρωζώνη! Τι θα κάνουν λοιπόν οι αριστερές παρατάξεις της ευρείας πλειοψηφίας στην ΟΛΜΕ τώρα που έρχεται το νέο Μνημόνιο αυθεντικής κοπής ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Θα θεωρητικολογούν ατέρμονα για τον κακό καπιταλισμό, ενώ για την άκρως νεοφιλεύθερη κυβερνητική πολιτική της γενικής φοροεπιδρομής δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα ούτε μια ανακοίνωση;
      Είναι ιστορική πράγματι η αριστερή πλειοψηφία στο Διοικητικό Συμβούλιο στην ΟΛΜΕ. Αλλά τι να την κάνει ο κλάδος των εκπαιδευτικών, όταν αυτή η πλειοψηφία στομώνει το συνδικαλιστικό κίνημα, όταν δεν μπορεί να βγάλει ούτε μια ανακοίνωση για καίρια ζητήματα της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών, όταν αγωνιά μόνο για την τύχη της ψευδεπίγραφης αριστερής πολιτικής των «εθνοσωτήρων» / δημαγωγών της σύγχρονης Ελλάδας Τσίπρα και Καμμένου;

Δεν υπάρχουν σχόλια: