Μονή Δαφνίου, εντοίχιο ψηφιδωτό, 11ος αιώνας
Είχε απέναντί του το πιο δύσκολο ακροατήριο. Παιδιά γυμνασίου που διαρκώς παιδιαρίζουν και έχουν το μυαλό τους στο πότε θα τελειώσει η όλη ιστορία του σχολικού τύπου εκκλησιασμού και έφηβοι λυκείου που άλλοι έχουν βαρύνει από το βάρος των πανελλαδικών εξετάσεων και άλλοι βιώνουν τα προεόρτια των δύσκολων τάξεων που θα ακολουθήσουν και όλος αυτός ο ανατέλλων κόσμος δύσκολα δέχεται τη θρησκευτική εκδοχή της ζωής.
Άλλωστε και ο περίγυρός τους έχει βαστήξει το τυπολατρικό μέρος της πίστης του και όχι την ουσία της˙ όχι η αγάπη δεν βασιλεύει στις καρδιές των ανθρώπων της εποχής ούτε και στις λειτουργίες της κοινωνίας των. Είχε όμως κι αυτός γνώση της νοοτροπίας του ακροατηρίου του˙ ήταν και εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο χρόνους πολλούς και βίωνε όλες τις αντιφάσεις και τις ομορφιές της νεολαίας.
«Μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;», ρώτησε με εμφαντική απορία